به نام خدا

...و چه ها كه نيست در اين داستان شگفت خلقت آدم و معجزه ي شگفت خدا!هر چه بخواهيم بگوييم در آن هست و آن چه راهم ا كنون نيز مي گويم ! اما هر چه مي كوشيم باز مي بينيم كلمات نمي كشند‚ تاب تحمل اين معني را ندارند‚ چقدر از ضعف و سستي و پوچي و فقر و پستي كلمات رنج مي برم!
اين جانوران زبان بسته ي بيچاره هم حق دارند‚ چه كنند؟ همين كلمات بدبخت و زبون را مي گويم. چه تقصيري كرده اند؟ تمام عمرشان را پادو و دلال اين آدمك ها بوده اند‚ كاسب ها‚ كاتب ها‚ تاجرها‚ دروغ زن ها ‚ چاپلوس ها ‚ گداها ‚ گداهاي فقير يا غني ‚ وراج ها ‚پر حرف ها ‚ روزنامه نويس ها....
اين ها همه ي عمرشان را از صبح تا شب و از شب تا نيمه شب چه مي كرده اند وجه مي كنند؟ شب و روز آنها(كلمات) را در صف هاي بي شمار دو و سه نفري يا پنج شش هفت نفري از آغل بد بو و خيس و خفه و تاريك دهن ها به سوراخ پيچ در پيچ و تنگ و تاريك و چرب و لزج و ترشحي گوش ها پياپي پرتاب مي كنند ‚ از كجا مي آيند و به كجا مي روند؟ براي چه كاري مي آيند و مي روند؟ واقعا خنده آور است و بيشتر خجالت آور!...
مي خواهم از نياز(؟!)شگفت خداوند بگويم و عشقي كه در او شعله كشيد و در آستانه ي طلوع صبح ازل دست به پر شكوه ترين اعجاز بزرگ خويش زد و با قلم صنع آفريدگاريش بلند ترين قصيده ي خود را بر لوح خاك تيره نبشت و با نيروي تيشه ي اعجازگر خيال اهوراييش پيكره ي خويشاوند تنها و تنها خويشاوند خويش را از مرمر روح خويش تراشيد و فرشتگان را در پاي اين غزل ناب خدا‚ تنها عاشقانه ي خدا به خاك افكند...
نمي بينيد كه كلمات نمي آيند؟هر چه مي كنم سودي ندارد‚ همه را به صف مي كشم ‚ از ميان هزاران و صدهزاران تن ‚ خوش آهنگ ترين و زيباترين و خوب نژادترين و بلندپروازترينشان را به دقت بر مي گزينم و تا براه مي افتم ‚ چند گامي نرفته تنها مي شوم‚ تا اندكي از سطح خيابان و خانه فراتر مي پرم صداي سقوط يكايكشان را به كف كوچه و سطح خيابان و خانه و ته جوي و پاشويه و حوض و گودال ها و زباله دان ها مي شنوم و ناچار ساكت مي شوم‚ لحظه اي و لحظه هايي ‚ ساعتي و ساعت هايي همچان بيچاره و حيرت زده همانجا مي ايستم و مي مانم و نمي دانم چه كنم؟....
...از اين جاست كه سطور سپيد آغاز مي شود ‚ جملات ساكت آغاز مي شود !! اما چه چشمي سطور سپيد را مي خواند؟اما... چه كسي جملات ساكت را مي شنود؟.......

بر گرفته شده از كتاب” انسان” دكتر علي شريعتي