چرا نباید نامه ی امام منتشر می شد؟

حتما در جریان هستید که بعد گذشت هجده سال از
پذیرش قطعنامه ی 598 سازمان ملل ، آقای هاشمی نامه ای از امام منتشر کرد که علل
پذیرش این قطعنامه را معلوم می کند. بخشی از نامه اشاره شده که دستیابی به سلاحهای
اتمی و لیزری برای پیروزی های آتی لازم است. البته این جمله در رسانه های داخلی
تبدیل به سه نقطه شد(...)! این سانسور بی نتیجه است. چرا که اصل نامه در دنیا پخش
شده و مسلما در دهکده ی جهانی دستیابی به آن برای مردم کاری سهل و آسان است. این
سانسور کار معقولانه ای نبود. اما چرا نباید این نامه در این برهه از زمان منتشر می
شد؟ از روند مذاکرات بین ایران و اروپا و ...، این طور بر می آید که ما قصد تعلیق
فعالیت های هسته ای خود را نداریم. از طرفی همان طور که اشاره شد در نامه ی امام،
صحبت از دستیابی به سلاح اتمی و لیزری است. در حالی که ما شدیدا تاکید داریم که
دنبال این گونه سلاح نبوده ایم و نیستیم. ظاهرا فعالیتهای هسته ای ایران از همان
سال های ابتدایی رحلت امام شروع شد و چندین سال این فعالیتها به صورت مخفی و زیر
زمین ادامه داشته! این ها همه تناقض هایی است که می تواند ما را دچار مشکل کند. با
این اوضاع و احوال و مذاکرات ، معلوم نیست چه می شود. جلب اعتماد طرف مقابل کمی سخت
تر شده!

نکته: چند ماه پیش گفته شد که ایران به طرف
مذاکرات خود گفته ما تعلیق را عملی می کنیم منتها شما صدایش را در نیاورید تا جلوی
مردم آبرو مان حفظ شود(قرار شد بگویند برای تعمیرات مدتی غنی سازی متوقف می شود.
اول تکذیب شد و بعد عملی!). آنها هم گفتند نخیر، همه چیز باید شفاف باشد! چند روز
پیش رییس جمهور گفت ...!

الله اعلم!